Shadow's oren

Ziet u deze oren? Deze zijn van het exemplaar dat luistert naar de naam Shadow. Voor driekwart made in Germany, en een vierde zou van Canadees-Amerikaanse dan wel Zwitserse oorsprong zijn.

"Ze luisteren altijd zo goed, die herders," zeg ik vaak trots tegen omstanders (Shadow is onze derde herder op rij), "ze komen altijd terug als ik ze roep. Zo benieuwd of het met onze Saarlooswolfhond Odin ook zo makkelijk zal gaan, dat leren luisteren. Maar Shadow geeft alvast het goede voorbeeld, dat scheelt een stuk in de opvoeding."

Ja nou. Maar gisteren toch ff niet. Twee verliefde eenden in de sloot (het is bijna lente) zijn meestal minder oplettend dan in andere jaargetijden, dus daar ging Shadow rennend langs de sloot, in weerwil van mijn geroep tot aan de vijver er in volle vaart achteraan.

Odin was ondertussen op onderzoek gegaan in het kreupelhout achter de sloot, dus ik moest nu twee kanten tegelijk op kijken. Gelukkig kwam Shadow al gauw weer terug van zijn "dappere" achtervolging, maar voordat hij mijn boze blik kon ontwaren stoof hij langs Odin door het kreupelhout naar het pad erachter.

"O een konijntje!" riep Sonja (zij heeft ook een herder maar dan 100% wit) en weg was Shadow weer - maar er was meer aan de hand. Twee andere grote honden waren achter nog meer konijntjes aan het rennen op het pad achter het kreupelhout en daar voegde die kwajongen van mij zich nu bij.

En daar stond ik dan, met twee grote oren van achttien maanden in mijn hand en ik maar roepen tot mijn stem klonk als die van Rene Froger in die irritante reclame. De bedoelde ontvanger van mijn boodschap gaf echter niet thuis. "Dit is de voice-mail van Shadow. Ik luister nu even niet."

Odin was inmiddels eveneens uit het zicht verdwenen achter het kreupelhout. Welke kant kon ik nu het beste in de gaten houden? Dan er toch maar vertrouwen in hebben dat Shadow wel weer terugkomt en dus koos ik voor de richting waar ik de jonge Saarloos voor het laatst gezien had.

"Daar komt Shadow al weer" riep Sonja, "oh hij weet heel goed dat ie fout is geweest!"
Ik draaide me om en inderdaad, met zijn oren plat in de nek (kennelijk had ik ze in het gras laten vallen en had hij ze weer teruggevonden) kwam Shadow op me afgerend en wierp zich vlak voor mijn voeten op zijn rug.

Inmiddels kwam Odin ook weer aangehobbeld op de typische manier van de jonge pup en zuchtend maar kalm deed ik beide honden de riem om. Het was vrijdagmiddag 5 uur, tijd voor de vaste traditie en huisvaderlijke taak van frietjes bakken. Ik keek naar Shadow. "Ik weet niet of jij vandaag na afloop ook een steeltje krijgt!" Hij is er namelijk verzot op, de allesvreter.

Hij wendde zijn blik af. Hij wist immers wel beter.