Goed voorbeeld doet goed volgen. Slecht voorbeeld ook.

Berichtte ik vanmorgen nog over de strapatsen van Shadow van gisteren, vandaag was "dien andere heikneuter" aan de beurt. Ditmaal handelt het niet zozeer over een paar oren die er voor de sier aanzaten, maar over het licht gehavende oor van de jonge saarlooswolfhond die zijn eerste avontuur in gang zette.

Zijn bebloede oor valt u natuurlijk meteen op. Maar kijk goed: zijn vacht druipt nog van de modder. Wat was het geval?

We liepen over het pad naar het bos, en plots schoot Odin rechtsaf de sloot in. Omdat daar veel waterplanten groeien en er een bruine laag over het water ligt, vermoed ik dat hij gedacht had eroverheen te kunnen lopen. Dat viel dus tegen: met zijn voorpoten inmiddels op de andere oever hing hij nog met zijn achterwerk in het bruine water (het is er gelukkig niet diep). Even zag ik hem twijfelen, maar toen zette hij zijn plan door: hij kroop aan de overkant uit de sloot, werkte zich door het prikkeldraad en schoot het weiland aan de andere kant van de sloot op.

Aha! Nu begreep ik waarom. Een paar kraaien zetten zich verveeld in beweging en vlogen weg. Odin staarde ze druipend na en keek toen in mijn richting. Ja baas, als Shadow achter de eenden aan mag, dan mag ik toch wel achter kraaien aan?

Natuurlijk mag Shadow niet achter eenden of andere vogels aan, maar hou hem maar eens tegen. Reigers jaagt hij ook altijd weg, en alleen als ik de vogels eerder heb gezien dan hij, weet ik Shadow er nog wel vanaf te houden. Maar die kraaien, die had ik niet gezien, en Odin is een Saarloos. Die trekt zijn eigen plan, zo vermeldt de literatuur.

Zo was het vandaag  in ieder geval wel. Maar een kraai is te slim om zomaar gepakt te worden, en dus stond Odin al gauw in zijn eentje midden in het weiland te koekeloeren. En toen moest hij nog terug. Na wat dralen klauterde hij uiteindelijk weer terug door het prikkeldraad, en toen weer door de sloot. Bij mij aangekomen inspecteerde ik zijn oor, dat lichtelijk rood gekleurd was van het bloed. Opengehaald aan het prikkeldraad of een een doornstruik; gelukkig was het maar een schram. En die modder, ach, de vloer moest toch nog geboend worden.

"Oké," sprak ik, "kunnen we nu zonder onderbrekingen onze wandeling vervolgen?"

Maar thuis hebben we weer iets uit te leggen, bedacht ik me.