Bats!

Klabats.
Daar ligt ie, zieltogend, na een luide pets op de tegels in de tuin. Plat op z'n plaat.

Met een kloppend hart raap ik hem op, ons oud en simpel doch trouw klein digitaal fotokameraadje. Al zeven jaar gebruikt op vakanties en bij het wandelen met de honden. Vooral voor het laatste, behalve als de honden te snel waren, want dan stonden er dikwijls alleen nog maar staarten op of was de helft bewogen. Maar goed. Doet ie het nog? Ik druk op de knop en ja, hij gaat nog aan. Oef...

Ik neem een foto. Die is overbelicht. Nog een foto. Ook overbelicht. En een veel te gele kleur. Oei oei. Nog een foto. Overbelicht en ook al vreemd gekleurd. Nog een foto. En nog een. Nog een paar. Eens zien - ai, allemaal overbelicht en foute kleuren. Shit. Dat wordt niks meer. Daar is van binnen iets verschoven wat niet meer goed komt.

Ramp! Geen fotocamera meer. En zondag staat er weer een wandeling met saarloosjes op het programma. Wat nu?


Bon. Dat wordt de rekening plunderen van de laatste centen voordat de euro ter ziele gaat en op naar de fototoestellenwinkelboer. We wilden toch al lang een nieuwe. 

Dit was z'n laatste foto. Goed werk geleverd maat. Maar nu wordt het tijd voor een echte camera. Slaap zacht!